Sentry Hill

Tjeerd was er ooit met zijn werk geweest, ik met frank, en nu was t zover, met zijn allen Sentry hill beklimmen. Fantastisch.

Zo’n onwezenlijk stukje daar. Uitzicht vooruit en links en rechts zonder dat t echt eng is, behalve laatste stukje rotsen.

Het grootste kind deed niet ;luisteren en gleed daar uit, alle kinderen in paniek, hele hap uit knie en elleboog, duizelig en de bubps…hehe…verdikke.

Tjeu vind wandelen echt geweldigen, hij kan het ook heel goed, afkloppen, nooit 1 probleem met hem gehad. Suze geniet altijd en hoewel Jurre eerst wel moppert met hiken, ziet ie al gauw van alles dat ie vergeet dat ie moe is. Maar Jurre heeft hoogtevrees, dus ik snap het wel een beetje. Ik een beetje, heb het niet op op randjes gaan staan en dat soort gein.

Naderhand klein stukje naar beneden Tjeu ineens huilen huilen. De KLM vertrok. Met Roos en Rhania. Suze ook heel hard slikken. We zoeken ze wel op in Nl weer schatjes….ach

De terugweg zonder ongelukken, laatste stukje naar de weg is glijden maar goed. Wilden we bij de salt pond borrel doen, geen wijn, dan maar naar Monchi. Kippevleugeltjes en meer happies, welverdiend en gezellig!