Vertrek naar NL

Vertrek

21 Juni was de dag van ons vertrek naar Nl, ikke, Tjeu JUrre en Suze, we dachten dat we goed hadden uitgelegd dat papa later zou komen, maar achteraf bleek dat Tjeu daar helemaal niet zoveel van had gesnapt, wat een groot deel van zijn lastige gedrag de eerste weken verklaarde…Maar ja, daar had ik toen niet zoveel aan.

Tjeerd bracht ons, we hadden t allemaal wel even moeilijk met dag zeggen, nog ene kus en knuffel en gauw naar boven, de rij was redelijk, en de gebruikelijke heisa van alles uit en af begon, ging voorspoedig.

Nou, dat vliegveld kent niemand weer, althans, het winkel gedoetje nu, mooi geworden hor, kan niet anders zeggen.

Het allermooiste was dat Tjeu de hele tijd zei, this way, there is this, come this way, there are the lollies. No that way is the toilet. Weet je nog dat ie op schoolreisje is geweest naar vliegveld? Blijkbaar ook hier overal rondgelopen, het was opvallend hoe goed hij alles wist, zelfs Suze en Jurre waren verbaast en heel trots, wat Tjeu weer deed groeien.

De KLM kwam mooi op tijd aan, de kinderen hadden een mega lollie van puppa met kleintjes er in, speelden en keken in de rondte, niks aan de hand.

Todat het vertrek niet kwam, half uur vertraging…  oh…nou ok..

Ondertussen waren er buiten van allerlei mannetjes op onder en in het vliegtuig gekropen, met en zonder gereedschap. Veel wijzen en doen…na een uur waren we nog niet weg, en meldden ze dat de KLM een blikseminslag had gehad op weg hierheen, en dus technische mankementen.

Ik dacht, Cancelen die hap, maar ik zei: “maak je geen zorgen jongens, gewoon een klokje ofzo dat t niet doet”…pffff. En ondertussen nog meer mannetjes aan de slag buiten…

Na twee en een half uur kregen we te horen dat we vouchers voor eten konden afhalen, 15 dollar per persoon. Leuk hoor, alleen schoot iedereen zonder kinderen in de rijen en was t lang wachten op 3 pizzas. Mijn eten nog langer want sorry, ik vindt domino pizza’s echt niet lekker. Kinderen eten, ik wachten, en met dat mijn eten er was werden we gesommeerd om vliegtuig in te gaan…tuurlijk, net twee happen op.

Wanneer je 3 uur of meer vertaging hebt, krijg je geld terug (of voucher) maar dat geluk heb ik uiteraard niet, nee serieus, 5 minuten voor de 3 uur om waren gingen we…

Het was een smerige bende in het vliegtuig…   met nog meer van ons, pizzas en de rest…

Ontzettend chagrijnig personeel, niet vriendelijk, en behulpzaam al helemaal niet, en dat had ik best kunnen gebruiken in mijn eentje met drie kinders…Kleine ENORME tip, geef de kinderen in het vliegtuig alvast koptelefoontjes zodat die achter die schermpjes kunnen klooien, niet pas na 3 kwartier ja!! We zaten vier op een rij, Suze, Tjeu ik Jurre.

Curaçao, “u kunt alles laten liggen in het vliegtuig”, jaha, dat doen we dus niet, we zijn al vaker bestolen. Hup alles weer uit de kastjes en van de grond, dag 1 van 5 weken sjouwen was begonnen.

Lange rij om weer door douane te gaan, kinderen mega vervelend, moesten plassen, kon niet, mocht niet. Zo kwaad om geworden, absoluut onvriendelijk onbehulpzaam, misschien moment opname, maar t was zo, en neem ze t erg kwalijk, want zo werd het erg onaangenaam, je kan als alleenreizende ouder niet twee kanten tegelijk op.

Ons duur betaalde water moesten we weer inleveren, ook al zoiets belachelijks, je komt recht uit het vliegtuig ja..twee stappen door een hal…en hup, weg. Weer wat geleerd, en weer geen tact ivm de kinderen. …toen ze allen geplast hadden en ik nog moest stortte Tjeu in op de grond, doodop.

Ja, hele nacht spoken, al vanaf 6 uur op, half tien naar vliegveld, tot 3 uur wachten…en hier weer heisa,…sja, t was ook moeilijk, had t wel bedacht, maar niet zo, die drie uur hadden de kinderen genekt. De tranen liepen me over de wangen want de andere twee waren vervelend, Tjeu hing in min armen, mijn ene arm nu al in pijn, de enigen die lief waren waren medepassagiers, die spullen sjouwden en kinderen aan de hand hielden, waarop er nog meer tranen vloeiden van mij…

Binnen uur ding weer in, we hebben dus niets anders gedaan dan in de rij staan en plassen.

Hopelijk gezelliger personeel nu? Nee, helaas, net zo erg. Duurde halve uren voor er iemand kwam, en zittende tussen drie kinderen is het niet makkelijk zelf eea te gaan halen, alweer duurden de koptelefoons een half uur en echt opgeruimd was t vliegtuig helemaal niet, bah bah.

Eten was kindermenu, zo bedacht door degene die onze tickets heeft besteld, vonden de kinderen niks…tsjaa, mammas eten gedeeld, die kon ook niks kiezen trouwens, want alles was op. Ok…

Geen van de drie heeft langer dan een uur geslapen, en nooit tegelijk, dus was t een lange lange vlucht. Suze hadden we 4 dagen van te voren aan de homeopathische medicijnen, de andere twee echinaforce, en in vliegtuig moest ik veel oren druppelen en neussprayen van de dokter…was erg bang voor Suzes gezondheid, en heel gelukkig dat daar in elk geval niets mis ging deze keer, heel gelukkig!

JEUUU, vliegtuig uit! Wat een genot! Veel om te sjouwen maar de kinderen deden perfect hun eigen rolkoffers meenemen, ik de mijne, laptop/fototas en tassen..

Jurre liep honderden meters voorop, zag em als piepklein mannetje, ik dacht, laat maar gaan, dat kan ie wel, en dat was ook zo. Tuurlijk landden wij het verste weg, en daar waren ze aan het bouwen, dus geen roldingen en of wagentjes…wel mooie toiletten vonden Suze en ik, en wat is het schoon allemaal, heerlijk!

Een jong stel kwam vragen of ik hulp nodig had, ze hadden  medelijden met me…hoe lief, ik was op die leeftijd eerder pissig op vervelende blagen in het vliegtuig…maar had nieuwe energie van de frisse lucht, het lekkere koude water in gezicht en zo uit de kraan drinken, wat een luxe!

Op de koffers wachten ging ook ok, twee karren, waarvan Suze er ene duwde, hoe knap, want we hadden er 7, en ja, veel van wat daar in zat kwam niet meer mee terug.

De deuren door, Jurre voorop en die zag oma en Angeline en Arion tuurlijk, die super reed, wat fijn!

Alles in de taxi proppen was ook nog wat, mede dankzij mezelf lukte het en op weg naar Hoenderloo.

En ja tuurlijk, dan slapen ze…..

Ondertussen half twee in de nacht hier, meer wind en zie nu lichtflitsen aan de kant van de Caribische zee, dus aan de onderkant van SXM...de jongens zijn er beiden al twee keer uit geweest..tis ook zo spannend voor ze, ze zijn Gonzalo niet vergeten hoor...

En Carol, ik ga nu de foto's op datum laten staan, zien waar ze dan terecht komen. als ze niet onder verhaaltje staan dan moeten ze als het goed is te vinden zijn onder titel van het verhaal, we gaan t proberen ok, zou me een hoop werk schelen als ik dat niet allemaal hoef te veranderen. Hopelijk bij jullie ok in Nl met slechte weer...