Nederland - Mexico ST rose arcade

Als gezin van 5 hebben wij nooit te maken met een gelijk spel, nah ok, Tjeu heeft nog niet helemaal een volledige stem, maar zoals je nu op de videootjes kan zien duurt dat ook niet al te lang meer, (dank je wel Tjeerd voor de hulp…ik blijf een druif soms), gek genoeg wel verlengingen, als de meningen te ver uiteen lopen. Maar de dag na Tjeu zijn feest was er toch echt weer eentje op komst, feestje dan he? Of misschien toch niet?....

En wie ging dat, en wat, waar beleven? Tjeerd wilde thuis het voetbal zien, omdat ie via de NOS wilde kijken, met NL’s commentaar. Suze wilde thuis blijven, die had er effe genoeg van, van dat “gedoe” zei ze. Tjeu was in beste stemming, maar die mocht niet stemmen, die bleef thuis, kon ie dutje doen, en stiekem Suze ook. Hadden ze wel nodig.

 We lieten het aan Jurre; “ga jij dan mee met mij naar de stad dan mam, voetbal kijken?” Of course; “maar ik neem niet je fiets mee”. “oh”.  “Mag ik wel hotwheels en een track mee?” “Ja, dat mag”. “Wanneer gaan we nou begon het al om 10 uur…” “mamma moest nog tutten aankleden, nagels lakken en tas inpakken, net voor half 12 waren we op weg…ik kon van tevoren niet eten, eerlijk niet, Tjeerd ook niet, de kinderen hadden alvast ‘macaroni-with-cheese’ naar binnen gewerkt.

Het was druk bij St Rose arcade, iets minder dan de andere keer, bekenden, en heel veel totaal andere mensen, veel mensen die ik zelfs nog nooit ooit gezien had hier, maar er blijkbaar wel allang wonen. Velen waren naar Marty’s, in Simpson bay. (waar we 4 jaar geleden allen op de tribunes zaten, de oude garde zeg maar) Daar wilden we eerst met allen heen, probleempje was alleen dat ernaast, bij Toppers en terrein ernaast, van alles te doen was, springkussens, eten drinken, schminken etc, hartstikke leuk natuurlijk, maar dat zagen we beiden niet zitten met de drie bij ons, dan zou zeker 1 van ons niks van het voetbal gezien hebben, zo niet twee.

We zaten op, inmiddels vertrouwde stekkie, Jurre in buggy, die neem ik mee voor mijn tassen, haha, ik op de grond, tot iemand een stoel voor me haalde, wat aardig. Ernaast zat een gast waarvan ik dacht, ehhhh…wie is dat….?? Bleek de gitarist van Orange grove, doe maar effe googelen, wij hebben ze al vaker gezien en gehoord, s super! Bleek dat ie ook in Tilburg had gewoond en toen hebben we het over van alles daar gehad, over Guus, 013, korte heuvel, zoo grappig, leuke vent!

Alweer op de foto voor de krant, deze keer staat alleen de (lege) buggy er op, Jurre was fietsen op de fiets van een ander, en ik sprong op, precies achter een andere gozer die me daarna helemaal fijnkneep, haha, wat een kameraadschap allemaal. Jurre kwam aangerend, ook juichen…. Bij het tweede doelpunt moest de hele mikmak springen natuurlijk en toen er werd gefloten moest ik ervan huilen, zo suf en ja hoor, een nlse dame met foto (krant)camera huilde mee, en een Sint Maartenaar met rollende TV camera filmde ons, tuurlijk, zo wil je wel op tv….. en vroeg waarvoor de tranen waren. Die begreep het niet helemaal denk ik. Ik ook niet echt, maar wat kan het schelen, wat een feest weer!

Jurre mocht nog een sprite aan de bar met mamma, wij ook selfies maken, veel leuker dan die van VI oranje of course. En toen kwam die en toen kwam die en zo vloog de tijd voorbij en begon de volgende wedstrijd…”we moeten toch echt naar huis Jurre” ; “ah echt mamma, ik ben toch lief?”

Ja hoor, ik alweer tranen,…. Kon er niks aan doen….zo’n lief joch, nog zo’n lieve drie thuis, zoveel gebeurd dit jaar….het kwam er effe allemaal uit. Jurre me kussen, don’t cry mamma,…we won right??.........