Pijnlijk.

Pijnlijk

Het is een ontzettende berg die me aan staat te gapen, maar worstelt en gij komt boven was het toch?, hoewel het meer heers en verdeel zou moeten zijn van mijn kant. Ik was net even op de oude website, mooier, maar kwam nog steeds dezelfde problemen tegen. Los van dat, we begonnen te schrijven op 11 Juli 2009…jaja, met de nadruk op we. Of 2009?

Wat is er veel gebeurd ondertussen, wat heb ik veel geschreven! Niet altijd met heel veel fun geluk en meer, vaak met tranen van ellende om niet werkende uploads of internet, falend aantal reakties..

Wat ben ik toch vooral blij dat ik dat heb gedaan! En nog. Ik heb dan wel geen “hele goeie” betaalde baan, geen hulplijnen en geen pensioen, maar hee, ik heb zo mijn eigen merkwaardig en aardig heden, toegegeven, ik zou meer gedachten moeten omzetten in letterlijkheden. Wordt aan gewerkt, zonder back up is dat een opgave die niemand echt kan snappen, in elk geval zei mijn vader altijd dat wat in je hoofd zit, niemand van je af kan nemen, en zo is het, zou alleen graag veel meer delen met anderen van wat daar allemaal zit.

En dus..

Aan de slag.

Voor nu even niet chronologisch.

Eerste schooldag was hier 10 Augustus, iedereen blij, elkaar weer zien, koffie en koekjes op school voor de ouders, was leuk.

Helaas wordt dit verhaal al gauw donkerder dan donkerblauw… Tjeerd had vakantie tot en met dinsdag, de dag die zo leuk was in Philipsburg met ons allen. Zwemmen, eten drinken, met de jetski…

 Woensdag de 5e  Tjeerd naar het werk, en in het begin van de middag kwam berichtje dat een collega, die op de fiets in PHb patrouilleerde, neergeschoten was. Er kwamen legio verhalen, dit is niet de plek, Tjeerd kwam alleen thuis om te eten, als dat al zo was. De kinderen begonnen vragen te stellen, we zijn er voor gaan zitten met 5 en, en hebben samen proberen uit te leggen wat er was gebeurd en wat pappa nou eigenlijk meer precies doet hier op SXM. Vreselijk. Het werkelijk onbezorgde kind zijn is er bij de oudste twee voor altijd vanaf. Heb er s nachts van gehuild, Jurre heeft vele nachtmerries gehad, allemaal onrustige nachten, en Tjeerd continu aan het werk, dag en nacht.

 Het valt helemaal niet te vertellen of uit te leggen hoe overstuur,bang, kwaad, verdrietig, wij allemaal, heel Sint Maarten waren (zijn), al die dagen, ook SXM is zijn onschuld kwijt, officer Gamali Kwasi Benjamin is helaas de eerste agent die op St Maarten “in the line of duty” is gestorven…

Zijn begrafenis werd merendeels geregeld door het plaatselijke politie korps, in samenwerking met zijn familie. En al,.. al die anderen…Iedereen had een hele zware dag de 13e, je kan talloze filmpjes googelen, maar bravo voor allen, want het was een enorme taak, zonder draaiboek, met heel heet weer, ik was bijna de hele dag aanwezig en er ging niets ernstigs mis. Ongelofelijk kippenvel te zien en horen (muisstil bij politiebureau) zoveel korpsen, alle ‘gewone’ mensen, bijna allemaal (we noemen geen namen) respectvol gekleed langs de wegen, iedereen vol verdriet en respect in plaats van woede.

 Namens ons vijven wens ik zijn familie alle sterkte.

Dank aan Caroline, die onze kinderen van de bus heeft gehaald en voor ze, en haar eigen dochter, heeft gezorgd tot ik thuis kwam, na 6 en…

Trots op Tjeerd die dag, elke dag, dat zeg ik nooit, maar ben ik wel, en zoveel meer,…. bedroefd ben ik om hen die hun vader, man, zoon, vriend moeten missen, gerechtigheid komt vast, maar daarmee “benji” niet terug.

Laat het hen, aan de verschillende toppen, voor altijd ernstig zwaar op de maag liggen, dat er maar maatregelen genomen worden op allerlei fronten, en van allerlei niveaus om ervoor te zorgen dat SXM the friendly island kan verdienen. Dat degenen die zich wél uitsloven voor dit land, de ruimte, de kracht, en het respect krijgen die ze verdienen.

 Laat het een ontzettend verdrietige les zijn voor ons allen dat het allemaal begint bij een huis, een thuis, een luisterend oor, een open hart, dat alles, maar dan ook alles valt of staat met maar 1 ding, think about it,  en dat is liefde.