The tree of Life

Zaterdag, Sea Side Nature Park.

Er was weer een Endemic (lokale beestjes en plantjes) dag in samenwerking met “les Fruits de mer” en Mark Yokoyama en consorten.

Mr Fry bleek ook vrijwilliger vandaag, en behalve vele anderen, was er nog een bekende van ons, in een potje… Jawel, die centepede, die de jongens mee hadden genomen naar school, weet je nog? Lekker ding…

Der waren enige problemen met het vangen van allerlei beestjes (voor de dag), daarom veel plaatjes, waarop ik zei dat Mr Fry en Mark dan maar bij ons moeten komen de volgende keer want al die spinnen, hagedisjes, plakkies etc zijn bij ons rond het huis in no time gevonden….

T was een beetje slordig geregeld deze keer vond ik, de dame achter de bar vroeg me 5 keer wat ik wilde, deed het toen nog niet ok, en optellen en aftrekken had nog  veel meer pogingen  nodig…ok….maakt niet uit, maar wachten hier duurt erg lang in de hitte,…voor kinders helemaal.

De tekenafdeling leiders waren meer druk met hun eigen Franse kindertjes dan wat anders, pas des problèmes,, die van ons wilden niet kleuren… Ze wilden ook niet echt wandelen, maar daar hebben we toch even aan mee gedaan, naar boven waar we nog nooit waren geweest. Vandaar via de picknick banken weer terug. Jurre ging zelf wel, die had er genoeg van en stoof weg.

Toch met Jurre zaadjes geplant van een hele speciale boom, de Gaiac (met twee puntjes).

Eerlijk waar, ik realiseer me vanavond pas, na eens goed googelen en weer eens bezig voor later (hier), dat wij waarschijnlijk zo’n boom in de tuin hebben staan….. weet je nog met al die vlinders?

Volgens lesfruitsdemer.com, de bedenker van volgende, CLUB DE CAIAC, heeft deze boom het hardste hout van alle. Vroeger kwam ie hier in de Cariben veel voor, maar werd te veel gekapt, en de boom groeit extreem langzaam, maar kan wel 1000 jaar oud worden, zeggen ze.

Effe googelen blijkt het in NL pokhout te heten…lees verder;

Pokhout wordt geleverd door bomen uit het genus Guaiacum (familie Zygophyllaceae), met als bekendste soort Guaiacum officinale. De belangrijkste leveranciers van pokhout zijn Guaiacum sanctum en Guaiacum officinale, terwijl ook Guaiacum coulteri wel genoemd wordt. En the tree of life.

Pokhout is vooral bekend omdat het tot circa 25% vetachtige hars bevat. In het verleden werd het daarom veel gebruikt voor katrollen van zeilschepen. Dankzij de hars zijn dergelijke katrollen zelfsmerend. Dat wil zeggen dat ze niet gesmeerd hoeven te worden om soepel te lopen. Tegenwoordig wordt pokhout om dezelfde reden nog gebruikt voor (schroefas)lagers en glijblokken. Zo is het bovenste lager van de koningsspil in een windmolen van pokhout. Lagers en glijvlakken van pokhout gaan circa drie maal zo lang mee als bronzen lagers, hoe goed gesmeerd ook (bij regelmatig gebruik, wat bijvoorbeeld bij scheepsassen wel het geval zal zijn). De inhoudsstoffen uit het hout komen zeer gelijkmatig vrij en vormen met het (zee)water een smerende emulsie.

 Hier op het eiland werd het gebruikt als hoe noem je dat, mortar, een grote stamper, om arrowroot te malen. Als je dat weer opzoekt is dat vertaald als pArcheologische studies hebben bewijs geleverd dat arrowroot al 11.000 jaar geleden werd gecultiveerd. De naam zou kunnen komen van de inheemse bevolking van de Cariben (Arawak) van hun woord “aruaru” (maaltijd der maaltijden). De arrowroot is voor hen basisvoedsel. De naam zou ook kunnen komen van het gebruik van arrowroot bij het behandelen van pijlwonden (arrow wounds). De naam pijlwortel is een verkeerde vertaling.

Ik gebruik arrowroot met koken, maar vooral als een van de kinderen uitslag heeft van wat dan ook, of inderdaad als ze schotwonden hebben, haha, nee, maar wel kapot gekrabde muggenbulten etc…  hup poeder der op en de volgende dag, of dan zeker de dag erna is het weg. Idee??

Ojk, dat pokhout he, noueh…..

Dankzij het hoge gehalte aan inhoudsstoffen hebben de diverse pokhoutsoorten een hoge volumieke massa (bij hout spreekt men niet van dichtheid (of soortelijk gewicht), omdat hout geen homogene, maar een cellulaire structuur heeft). De volumieke massa van echt pokhout zal boven de 1100 kg/m3 (luchtdroog) liggen. Pokhout drijft dus niet op water. Pokhout heeft meestal een zeer sterke kruisdraad en het is enorm splijtvast. Het is donker groenbruin tot zwart, soms met strepen, bijvoorbeeld geel.

Daar, bij SSNpark, hadden ze zaadjes van twee bomen op SXM, je kon kiezen uit welke grondsoort, en dat alles kreeg een sticker, en een boekje mee, kan je bijhouden wie wat waar hoeveel water wat het groeit etc…. Op de website staat waar deze bomen nog staan, schrik niet dat zijn er maar een paar, dus schrik wel…hoogstwaarschijnlijk ook in onze tuin, heb net een mailtje met wat foto’s weggestuurd ter identificatie…wat een bak. Ik houd jullie op de hoogte.

Oh, en de zaadjes doen niks noppes nada…tot zover… Tegenwoordig staan alle Guaiacum-soorten op de CITES-lijst. Dit heeft tot gevolg dat zij in veel landen niet mogen worden uitgevoerd. Formeel zijn er ook importverboden in diverse landen, maar die worden vaak genegeerd of ontdoken, o.a. ook door corruptie en gebrekkige controle.

Ik vraag me nou es af he, wat brengt zo’n boompie op tegenwoordig??? Hahahahahahaha…hakkuh.