voor altijd.

En deze heeft geen foto’s.

En geen heel lang verhaal.

Maar wel iets heel belangrijks.

Ik schrijf nou al meer dan 7 jaar.

ZEVEN jaar, ongelofelijk.

Het geld wat ik ermee had kunnen verdienen (duhuh).

Het is vooral een dagboek.

Week, maand, jaarboek, een levensverhaal.

Voor mij, ons, voor later, vooral, voor Suze Jurre en Tjeu.

Straks alles in afgedrukte boeken, ieder ene….

Ik kan nu niet zien wie het leest.

Straks wel….als t vasthoud-boeken zijn….

Ik kan wel ongeveer zien hoeveel het bekeken hebben.

Soms meer soms minder.

Iedereen is druk, tuurlijk, ik ook.

Maar niet zoals allen in Nederland.

Maar dat was ik toen ook daar ook (al) niet.

Ik kon en kan onmogelijk altijd iedereen persoonlijk mailen.

Maar een handjevol mailt mij trouw, gelukkig.

Anderen appen, ook fijn, of bellen even, gratis tegenwoordig…

Skypen blijkt lastig, met tijdverschil, en echt gaan zitten voor pc.

Kinderen werken er niet graag aan mee.

Facebook..

Ach…

Tis oppervlakkig en wordt nooit een boek.

Niet dat dat moet.

Maar het gekke is, dat het ouderwetse overwint.

Bij ons in elk geval.

Het tastbare, letterlijk een boek vasthouden, lezen…..

Samen foto’s kijken, vechten om een plek dicht tegen elkaar aan

Om maar vooral geen plaatje foto of verhaaltje te missen.

Of een antwoord van een iemand.

Hoe fijn.

Hoe gewoon.

Hoe bijzonder tegenwoordig.

Hoe groot is mijn dank.

Voor elk woord geschreven , als sein van oprechte interesse.

Door ieder die dit leest, en schreef..

En het meest bijzonder zijn mijn twee, ons aller,

Trouwste fans,

Omdat ze telkens een tastbaar bewijs achterlaten,

Voor nu en voor later,

Altijd heel heel erg dankbaar voor dat,

Lieve mamma, lieve tante Cornelia,

Deze is voor jullie!