Bonnie kom je buiten spelen?

De 27e feb waren we nog op school voor rapportbesprekingen, met allebei gaat het goed, en daarna met 4tjes naar Maho naar het strand, eens lunchen daarzo…

Rond een uur of 5 bleven de honden maar aan de gang ergens bij de mega cactus langs de oprit…wij dachten eerst nog (dagen ervoor) aaah, zal wel leguaan zitten, maar ik had de dag ervoor een dood katje op de stoep gevonden, en die avond Tjeerd ook eentje bij de schommels….dus het kwartje viel…misschien nog meer kleine poesjes? Met zijn allen naar buiten en ja hoor, hoorden piep klein gemiauw… Ok. Honden achter hekken en aan riemen, Suze en Jurre om beurten Tjeu vasthouden of even “oppassen” boven, Tjeerd hakken en meppen en ik ruimen om dat dingetje er uit te vissen, wat na veel geprik en geplak van sap lukte. Ahhhh, daar zaten we dan, met een piepklein baby poesje, rood. Na tijger kwam ook Bonnie als naam voorbij…en wij maar niet weten wat te doen, houden/wegbrengen/terug geven?  de kinderen waren natuurlijk helemaal verkocht, vooral Tjeu was verliefd. Ondertussen hele dagen het mupje verzorgt, sliepen mijn kinderen eens door, kon ik er ’s nachts uit voor een hongerig huilerig katje….he he. Haar moeder schreeuwde buiten op de binnenplaats moord en brand naar haar, en zij terug, dus dit kon zo ook niet doorgaan. We hebben bijna een week voor der gezorgd, met zelfgemaakte mengsels via een pipetje in der bekkie, ze groeide goed, maar het huilen om elkaar van beiden was te zielig voor woorden…

De dag kwam dat we besloten het poesje aan mams terug te geven, honden weer vast en na een aarzeling van de kleine liep ze toch iets verder de bosjes in alwaar mamma haar in der bek nam en ermee weg rende. Wij hopend dat ze ergens heen zou gaan waar ze niet van die smerige-ik bijt-katjes-dood-honden hebben zoals wij……

Vorige week ’s ochtends in alle vroegte hoop heisa in de tuin, nu ergens achter een andere cactus, ik in mijn shirtje en ondergoed er heen, 3 honden debiel aan het doen….wel gggggggggg, ineens zag ik Jip met het poesje in der bek, ik schoppen, ze liet los, meneer Janssen nam het over en zwaaide woest met haar heen en weer, nog meer schoppen, toen was het Nyx en die rende ermee weg, ik andersom gerend en kwam em tegen, ook die een schop en die liet los, stond ik daar met een veel groter geworden Bonnietje, stuiptrekkend… Ik dacht, please ga binnen 3 tellen dood, ik kon het zo niet opbrengen haar naar het einde te helpen, na alles. Wel verdomme nog eens aan toe, beesten blijven beesten ja en ik voelde me schuldig…. Ik heb er heel hard om moeten huilen en de honden zijn me 3 hele dagen compleet uit de weg gegaan.

We hebben het Suze en Jurre maar niet verteld deze keer…………..