Hotwheels

We wijken even van het chronologische schema af, had ik al eerder moeten doen…

Bulderend van woede stapte Jurre uiteindelijk bij me op schoot in de auto zondag de 18e Mei, vroeg. ‘IK GA NIET OP SUZES OUWE FIETS, IK WIL OP MIJN NIEUWE FIETS, IK GA NIIIEEEEET OP SUZES FIETS, NEE NEE NEEEEEEEEEEEEE’. Allemaal verhitte gezichten…. Ik dacht, hij kalmeert zo wel… Ontzettend kwaad was ie, omdat zijn moeder een ‘gevoel’ had.

Gezamenlijk de auto ingeladen met de driewieler van Tjeu, de nieuwe en de eerste fiets van Suze, tas met handdoeken bandjes, zonnebrand en proviand, en daar gingen we, op naar de boardwalk, op backstreet rijdend werd Jurre rustig, (zie je wel…) en parkerende kon ie niet wachten met uitstappen, zoveel zin had ie er in. En zijn moeder werd zenuwachtig.

Suze fietste weg, Tjeu wilde eerst rennen, en Jurre, inmiddels razend ongeduldig, stapte met zijn vaders hulp op, juist, die fiets van Suze (de oude fiets van Cayenne (nog steeds bedankt, lieve ouders van)) kreeg 1 zetje, en….. Jawel hoor, daar fietste Jurre heen, met een behoorlijke vaart vanaf het einde van de boardwalk, op het harde strand, richting het Sonesta. Zijn zus kwam terug gescheurd, Tjeu stond bij zijn moeder, die stond te springen, en Jurre kwam alleen teruggefietst. De tranen liepen me over de wangen.

 Deze keer geen palmboom waar tegenaan gefietst werd, maar op een haar na zijn moeder, die zijn broertje bij de kladden moest grijpen om niet omver gefietst te worden, Tjeerd kon Jurre nog net ‘grijpen’.

Der liepen maar een paar toeristen van en naar Sonesta, waar je tegenwoordig met (kleine) kinderen niet meer welkom bent, en er was een behoorlijk grote groep een warming –up aan het doen, op het begin van de boardwalk. Dat was grappig te zien, en ik was blij toe, zo gingen de eerste fietstochtjes tenminste over het zand, ze zagen alle drie wel in dat ze de andere kant effe niet op konden.

Effe sja, want de groep kwam om te leren zwemmen/snorkelen en vertrokken naar de pier. Weg vrij, kans schoon, en zo rende ik achter Tjeu aan, hield Suze en onze bullen in de gaten, en Tjeerd rende met Jurre mee.

Gezwommen hebben ze ook nog even behalve Tjeu, en de groep snorkelaars bekeken natuurlijk, hee een bekende, auto monteur Melvin. Insmeren deden we ene keer, en toen was het weer fietsen en rennen geblazen, en een drankje doen bij een man uit Sucker Garden, Andrew, die zijn ‘tentje’ toen al drie dagen huurde. K zou zeggen, geef de man een kans, hij vertelde veel en deed zijn best, voor ons, en voor alleen maar goede redenen, dus zoek op die man, hokkie naast de honkie tonk bar!

Uiteraard schoof Jurre onderuit bij de overgang van boardwalk naar zand, en knalde tegen een bankje, als plaatsvervanger voor de palmboom of zijn moeder. Niks gebroken en even later weer vrolijk verder. We hadden meer schade van de zon, zo vol van alles, zo druk met iedereen, dat we alle 5 een beetje waren verbrand, voor het eerst in ons 5-en leventje!

Het ritje naar huis, allemaal verhitte gezichten, allemaal van trots, op zichzelf, op broer, op ons aller Jurre. Mega trots kerel, WAY THE GO JURRE, voor ons allen weer een mijlpaal.    Ik wíst het gewoon.