was sich liebt das neckt sich.

Ga me niet de les lezen mam, de volgende dag was het hier hommeles. En de computer heeft daar een groot aandeel in gehad, dwz het niet werken van.

Vrijdags de 9e was Suze naar Emily, Tjeu naar Lucas en Jurre en Tjeerd waren vissen. Wat voor mij uitdraaide op een dag huishouden, dat heb je met thuis zijn in de (een) vakantie. Suze werd gehaald door de twee, ikke Tjeu halen. Veronica ging op stap (mam Lucas) en Ari met Lucas naar de boardwalk nog, Veronica was namelijk bezig met haar inburgeringsexamen, en later in November heeft ze het gehaald! Jeu! Voor het eerst van mijn leven zo’n vragenlijst gezien, en ik zeg je, dat is echt niet makkelijk, de zinnen hebben meer belastingdienstgehalte (dwz zelfs voor geboren en getogen Nllers vaak onbegrijpelijke zinnen) dan spreektaalgehalte. En hoe de eerste en tweede kamer werken (nah ja werken (hebben we helaas jammer voorbeeld met de Marokko dame) worden ze ook geacht te weten, en zo nog veel meer,  ik zweer je dat half Nederland dat niet echt weet…..     Voor deze keer hebben we der een aanwinst bij, een mooie lieve slimme Venezolaanse dame, eh,..of zoiets.      Ik zou faliekant zakken.

 Is het dan vaak gedonder hiero, nou teveel de laatste manden. We komen er wel uit hoor. Het is voor jullie misschien niet zo te volgen, en een beklag is het zeer zeker niet, maar wij zitten hier met zijn 5jes. Thats it.

 Uiteraard heb je je vrienden,(naast fam) maar letterlijk even spreken met die uit Nl dat kan niet of moeilijk, en dan is het nog anders. Met die van hier is het soms ook lastig, zijn of  collega’s, of vrienden van collega’s, of met een collega samen, of enfin, Riel en Hoenderloo zijn er niks bij als het gaat over hoe snel iedereen hier alles weet. En in Riel en of Hoenderloo (en de rest) aankloppen met hey, eh, etc, dat doen we nou eenmaal niet omdat het niks uithaalt, niemand wint er wat mee, alleen maar meer gedoe. En zo zoeken we het zelf uit, en juist ja, dat is helemaal niet altijd even makkelijk. Iedereen die hier, zoals wij, gewoond heeft snapt dat wel.        Kus aan hen.

De 11e even naar het rotsenstrandje hier, voor wie het niet weet, dan rijden we naar benee, en dan voorbij het zandstrand behoorlijk recht omhoog. Parkeren en dan behoorlijk lood, naar benden lopen. Alleen maar stenen en aangespoelde troep uiteraard, maar ik blijf het bizar vinden, hemelsbreed geen twee honderd meter van elkaar en zo een totaal ander strandje. Je hoort t kletteren.

De jongens (lees onze kinderen) vinden het daar super, altijd wel wat te bouwen, fantaseren, altijd visjes tussen de stenen en de kleine poeltjes, zee-egels,slakken, keihard klotsende golven, klein kinderparadijs voor die van ons, en dan voor ons ook. Ik vind het prachtig die stenen, al die kleuren. En hoe de jongens hele verhalen bouwen om een aangespoelde pallet heen. De zoute lucht en nat worden van de eeuwig naar je smijtende golven. Dat geluid. Is ruzie om wat eigenlijk ineens zo iets stoms.